Biografia Tadeusza Borowskiego w skrócie
Tadeusz Borowski z "pokolenia Kolumbów"
- urodzony w 1922 r., wychowany w wolnej, niepodległej Polsce,- należy do pokolenia nazwanego „pokoleniem Kolumbów”,
- aresztowany w lutym 1943 r., uwięziony na Pawiaku, skąd trafił do obozu w Oświęcimiu (nr obozowy 119198),
- pracował przez kilka miesięcy na Budach i na Harmenzach,
- zachorował i trafił do szpitala, tam pracował jako sanitariusz,
- w pobliżu, również w obozie, przebywała jego narzeczona, Maria Rundo zwana Tuśką,
- porzucił pracę sanitariusza, wstąpił do komanda obozowych lekarzy, aby móc się z nią widywać,
- w sierpniu 1944 r. został wysłany do obozu Dautmergen pod Stuttgartem, a następnie do Dachau, gdzie przebywał do kwietnia 1945 r., czyli do chwili wyzwolenia obozu,
- następnie osadzono go w obozie przesiedleńców w Monachium,
- do Warszawy wrócił w czerwcu 1946 r.,
- ocalał, przeżył obóz i wojnę, ale prawdopodobnie jego samobójcza śmierć w 1951 roku była tragiczną konsekwencją przeżyć obozowych.
Twórczość Borowskiego
- początkowo tworzy poezję (również w obozie),- w latach 40. powstają jego pierwsze utwory prozatorskie; opowiadania pisze od końca 1945 r., kończy w 1946, a w 1948 zostają wydane; od początku wzbudzają one wiele kontrowersji,
- w dużej mierze odwoływały się do doświadczenia obozów koncentracyjnych,
- Borowski obnażał w nich utratę człowieczeństwa na rzecz przetrwania i zabezpieczenia od głodu,
- autor utożsamia swojego bohatera z samym sobą – nosi on to samo imię i pełni podobne funkcje obozowe;
- to upodobnienie do siebie i jednoczesne upodlenie bohatera ma na celu swoiste biczowanie samego siebie;
- Borowski – tak jak inni, którzy przeżyli – czuł się winny temu, że jemu się udało, podczas kiedy tak wielu innych zginęło.