Przyroda jako źródło przeżyć
W pracy odwołaj się do:- Stepów akermańskich Adama Mickiewicza,
- innego utworu literackiego epoki romantyzmu,
- wybranego kontekstu.
Propozycja szkicu krytycznego
Każda epoka literacka patrzy w przestrzeń natury na swój sposób. Oczywiście pewne ujęcia przyrody powtarzają się przede wszystkim ze względu na pewne zbieżności ideowe co drugiej epoki. Jednak mimo owej powtarzalności widać wyraźnie, jak innym wzrokiem patrzył w naturę człowiek antyku, a jakże inaczej postrzegał ją człowiek średniowiecza.Jan Kochanowski w Pieśni II z Ksiąg pierwszych - [Serce roście patrząc na te czasy...] - dotrzega zmiany, jakie pojawiają się w naturze w zależności od pory roku i podkreśla ową jedyną w swoim rodzaju radość, jaka rodzi się w sercach ludzi na wiosnę. Spojrzenie w przemiany przyrody prowadzi poetę do refleksji dotyczącej człowieka, który musi pamiętać, że warunkiem owej radości jest czyste sumienie i sytuacja, gdy nie nie gryzie nas mól zakryty.
W zbliżony sposób traktował przyrodę Horacy, który odnajdywał wiele analogii między przestrzenią natury i losem ludzkim oraz zachowaniami człowieka.
Romantyzm przynosi zupełnie inne podejście do przyrody. Tu już nie chodzi o analogię, odniesienia, ani o traktowanie natury jako tła wydarzeń. Przyroda staje się na swój sposób żywiołem podmiotowym, samoistną siłą, przez którą przemawia do człowieka świat metafizyczny. Tak było między innymi w balladach Adama Mickiewicza.
Natomiast Sonety krymskie zwracają uwagę swoją niepowtarzalnością, jeśli chodzi o obcowanie poety z naturą i o artystyczne skutki przeżywania tego kontaktu.