Cechy języka potocznego
Język potoczny - odmiana języka używanego w codziennych wypowiedziach. W języku potocznym zauważalne są dwa typy słownictwa:a) neutralne (składające się z podstawowych słów występujących również w innych stylach: dom, szkoła, praca; jeść, uczyć się, czytać; znany, potrzebny, głęboki ...),
b) nacechowane emocjonalnie (pozytywnie: rybcia, super, kotek, misiaczek; negatywnie: palant, opieprz, dyrdymały, ...).
Jest naturalnym środkiem porozumiewania się ludzi.
Cechy stylu potocznego:
a) antropocentryzm – rzeczywistość opisywana z punktu widzenia człowieka, jego codziennych doświadczeń;b) największy zasób leksyki potocznej odnosi się do:
- wyglądu człowieka: malowana lala, łysa pała, ryży, chuda szczapa,
- cech charakteru, osobowości, temperamentu: ciamajda, fajtłapa, urwis,
- działań (guzdrać się, opieprzać się, zasuwać, zapieprzać),
- związków społecznych (być za pan brat;)
c) konkretyzm, ale bez nadmiernego uszczegółowienia i precyzji - słownictwo nieabstrakcyjne: wyrazy potoczne na podstawowym poziomie ogólności.
Powrót na stronę NAUKA O JĘZYKU