Płacz

Motyw płaczu w kulturze

Antyk - motyw płaczu

a) płacz Heraklita - nad upływającym czasem, przemijaniem; świadomość, że "nie da się dwa razy wejść do tej samej rzeki";
b) płacz Niobe - nad uśmierconymi przez bogów dziećmi; będący skutkiem zemsty za pychę;
c) płacz Orfeusza - rozpacz po ostatecznej utracie żony (Eurydyki); konsekwencja niecierpliwości, zwątpienia w decyzje bogów (miał zakaz obejrzenia się za siebie, kiedy opuszczał z małżonką Hades);
d) płacz Edypa - nad swoim tragicznym losem, przed którym tak uparcie uciekał; szczególnie bolesny tuż przed opuszczeniem Teb, w czasie pożegnania z córkami (Antygoną i Ismeną);
e) płacz Antygony - nad poległym bratem Polinejkesem; mający wpływ na decyzję o pogrzebaniu brata - wbrew zakazowi Kreona;
f) płacz Matki Boskiej pod krzyżem.

Średniowiecze - motyw płaczu

      Motyw płaczu pojawia się w utworze Lament świętokrzyski (inne tytuły: Posłuchajcie, bracia miła; Żale Matki Boskiej pod krzyżem). Podmiotem lirycznym jest płacząca pod krzyżem Jezusa Matka Boska. Ponieważ utwór nosi w sobie znamiona tekstu dramaturgicznego, płacz zwrócony jest jak gdyby ku publiczności: innym ludziom (bracia miła), matkom (maciory). Matka Boska cierpi, co podkreślają powtarzające się motywy krwi (krwawa godzina, krwawe gody).

Powrót na stronę MOTYWY SYMBOLE PROBLEMY ALFABETYCZNIE