Interpretacja wiersza Rozmiłowała się ma dusza...
Tekst utworu *** [Rozmiłowała się ma dusza...]
Rozmiłowała się ma dusza
W cichym szeleście drzew,
Gdy koronami ich porusza
Druh mój, przecichy wiew.
Rozmiłowała się ma dusza
W głośnych odmętach fal,
Gdy druh mój, burza, je porusza,
W nieznaną płynąc dal.
Rozmiłowała się ma dusza
W twórczych promieniach zórz,
Gdy druh mój, słońce, w świat wyrusza,
Życia płomienny stróż.
Rozmiłowała się ma dusza
W przepastnej nocy mgłach,
Gdy druh mój, śmierć, na połów rusza,
A przed nią lęk i strach.
(Księga ubogich)
W cichym szeleście drzew,
Gdy koronami ich porusza
Druh mój, przecichy wiew.
Rozmiłowała się ma dusza
W głośnych odmętach fal,
Gdy druh mój, burza, je porusza,
W nieznaną płynąc dal.
Rozmiłowała się ma dusza
W twórczych promieniach zórz,
Gdy druh mój, słońce, w świat wyrusza,
Życia płomienny stróż.
Rozmiłowała się ma dusza
W przepastnej nocy mgłach,
Gdy druh mój, śmierć, na połów rusza,
A przed nią lęk i strach.
(Księga ubogich)
Młodopolska wersja franciszkanizmu
Wiersz Kasprowicza w swojej wymowie i stylistyce nawiązuje do tradycji franciszkańskiej. Odnajdziemy więc w utworze głęboką miłość do przyrody i braterską więź. Takie elementy natury jak wiatr, burza, słońce, a nawet - tak jak to było u św. Franciszka - śmierć: określone zostały słowem druh, czyli ktoś bliski, towarzysz, przyjaciel ... .Powrót na stronę główną JAN KASPROWICZ