Tadeusz Różewicz w wierszu Ocalony (z tomu Niepokój) mówi o rozpadzie dotychczasowego systemu wartości, bo okazało się oto, że w XX
wieku człowieka zabijano jak zwierzę. Podmiot liryczny reprezentujący tych, którzy przeżyli wojnę, analizuje sytuację ocalenia z rzezi. Nie ma już autorytetów, którym
mógłby zaufać, ale pozostała jeszcze wiara w znalezienie nauczyciela i mistrza. Różewicz mówi językiem prostym, obrazy poetyckie działają wstrząsająco. Przez ściśnięte
gardło poezji nie przejdą już wyszukane metafory. Wiersz Różewiczowski to wersy-zdania o określonym znaczeniu, pozbawione rymów.
Podmiot liryczny mówi o fakcie swojego ocalenia, przeżycia wojny. Rekonstruuje wstrząsające obrazy traktowania człowieka jak zwierzę i
upatruje w tym przyczyn rozpadu pojęć moralnych, których nie potrafi samodzielnie odbudować - stąd poszukiwanie autorytetu, mistrza, który będzie umiał przywrócić
światu wewnętrznemu podmiotu lirycznego porządek moralny.
